Papa’s die luiers verschonen of achter de kinderwagen lopen – een jaar of 50 geleden was het ondenkbaar. Vader was de kostwinner en nauwelijks actief onderdeel van de opvoeding. Moeder was thuis en droeg de dagelijkse zorg voor de kinderen. Alleen in het weekend, en soms misschien ’s avonds, had vader tijd en aandacht voor het gezin. Wat is er veranderd in de vaderrol en wat betekent dat voor de rol als opa?
De vaderrol vroeger
In de periode tot aan de jaren zestig waren de rollen bijna overal hetzelfde verdeeld: vader werkte buitenshuis, zorgde voor het gezinsinkomen, maakte lange dagen en had vooral in het weekend tijd voor de kinderen. Moeder deed het huishouden, zorgde voor de kinderen en voedde de kinderen op. Belangrijke beslissingen die de kinderen aangingen, werden wel gezamenlijk genomen, ook al was heel vroeger vader zelfs de baas in huis en bepaalde hij wat er gebeurde. Betrokkenheid bij de zwangerschap en de bevalling was er niet of nauwelijks. Dat was een vrouwenaangelegenheid. Maar langzaamaan veranderde er iets in het traditionele rollenpatroon tussen vaders en moeders. Het ging langzaam, en in 1994 vond de overheid het belangrijk om door middel van de SIRE campagne “Wie is toch die man die op zondag het vlees snijdt?” de rol van de vader in het gezin verder te vergroten.
“Vaders willen al lang niet meer aan de zijlijn staan”
En hoe is het nu met de vaderrol?
Moeders gingen steeds meer buitenshuis werken, waardoor er ook voor de vader een grotere rol werd weggelegd in de dagelijkse zorg en opvoeding. Zwangerschapscursussen en –controles zijn ondertussen voor aanstaande vaders een doodnormale aangelegenheid. Een bevalling zonder een vader, onmogelijk! Vaders willen al lang niet meer aan de zijlijn staan, maar onderdeel zijn van de opvoeding en van het dagelijks leven van hun kinderen. Het wordt steeds meer maatschappelijk geaccepteerd dat vaders zorgverlof opnemen of een of meer dagen in de week voor de kinderen zorgen.
Wat betekent dat voor opa?
Ook voor opa’s betekent dit een verandering. De huidige grootvaders tonen meer betrokkenheid bij hun kleinkinderen dan opa’s 50 jaar geleden. Meegaan naar de speeltuin, kleinkinderen ophalen van school met de bakfiets, langs de lijn bij de voetbalwedstrijd, samen taarten en pannenkoeken bakken. Opa’s willen graag actief betrokken zijn. Is het een inhaalslag omdat ze zelf als vader weinig tijd aan hun eigen kinderen konden besteden? Zien ze in hun (schoon)zoon het voorbeeld van hoe het ook kan zijn? Wie zal het zeggen.
(Klein)kinderen zullen niet klagen, integendeel!
Ben jij ook een trotse grootouder en wil je op de hoogte blijven?
Meld je aan voor de gratis nieuwsbrief
Bedankt voor de aanmelding
Er ging iets fout. Probeer het nogmaals
Comments are closed.