Sandwichgeneratie: zorgen om mijn (klein)kinderen en ouders    

Vandaag blogt oma Helena voor de eerste keer. Zij als hippe oma vond het hoog tijd om haar verhalen te delen met de wereld. Deze week blogt ze over haar zorgen. Zorgen voor haar kleinkinderen, maar ook voor haar moeder.

Oké, hier gaan we dan. Mijn eerste blog gaat de wereld in en het bevat gelijk zo’n zwaar onderwerp. Ik zou graag over leukere dingen bloggen, maar vandaag even niet. Ik wil even stilstaan bij alle zorgen die wij oma’s, en ook opa’s natuurlijk, hebben.

Ik weet niet hoe het bij jou zit, maar ik maak me vaak zorgen. Te vaak, zegt mijn man. Maar ja, wat weet hij daar nou van. Ik denk gewoon aan het welzijn van mijn kleinkinderen. Het zijn nog maar kleine hummeltjes die nog geen idee hebben hoe de wereld werkelijk in elkaar steekt. Hopelijk komen ze daar voorlopig ook nog niet achter.

Sandwichgeneratie

Ook maak ik me zorgen om mijn oude moeder. Ze is, net als ik, een pittige tante die af en toe iets te eigenwijs is voor eigen bestwil en voor haar eigen veiligheid. Mijn vader heb ik al op jonge leeftijd verloren, dus mijn moeder was mijn alles vroeger. Nu zij ouder wordt, groeien mijn zorgen om haar. Ze noemen onze generatie dan ook wel de sandwichgeneratie: ik maak me zorgen om mensen jonger en ouder dan ik.

Mijn moeder en de trap

Mijn moeder woont nog steeds in het huis waarin ik ben opgegroeid. Te veel herinneringen om te verhuizen, zegt ze steeds. Ergens kan ik dat wel begrijpen, maar elke keer als ze de trap op of af gaat, houd ik mijn hart vast en denk ik “als dat maar goed gaat”.

Om iets te doen al mijn gepieker, besloot ik om een oplossing voor die gevaarlijke trap te zoeken. Stel je voor dat ze er een keer van af valt, dat wil ik voorkomen als dat kan. Ik kwam er al snel achter dat er een traplift moet komen als ik mijn moeder met een gerust hart alleen wil achterlaten in haar huis.

“Ik weet niet hoe het bij jou zit, maar ik maak me vaak zorgen. Te vaak, zegt mijn man”

Alleen in dat grote huis

Nog niet al mijn zorgen waren verdwenen met zo’n lift. Nee, nog lang niet. Ik krijg het benauwd bij het idee dat mijn moeder uitglijdt of valt ergens in huis. Er is dan niemand die haar kan helpen. In een bejaardentehuis wonen wil ze niet, ze is helemaal nog niet oud genoeg daarvoor vindt ze zelf. Ik legde me al bijna neer bij het idee dat ik maar moest leven met die zorgen totdat mijn man me wees op een personenalarm. Hij had onlangs een artikel gelezen dat een personenalarm erg geschikt is voor ouderen die alleen wonen. Als ze vallen of als er iets anders aan de hand is, hoeven ze alleen op een knop te drukken en een heel netwerk aan verzorgers komt in actie. Geweldig!

---

Op zoek naar een leuk cadeautje voor je kleinkind?

---

Einde aan mijn gepieker

Eindelijk, ik had een plan van aanpak. Zo’n personenalarm en een traplift zouden perfect zijn voor mijn moeder. Zo ben ik gerustgesteld en kan ik zorgeloos mijn moeder alleen thuis laten. Bovendien behoudt zij haar eigen vrijheid door thuis te blijven wonen.Mijn man en ik zijn daarmee aan de slag gegaan. Nu kan mijn moeder zorgeloos en zonder pijn de trap op en af. In het begin moest ze wel even wennen aan de trap en het personenalarm, maar zelfs zij moet toegeven dat het ook voor haar wel een geruststelling is dat ze met een druk op de knop al geholpen kan worden.

Mijn zorgen zijn de wereld nog niet uit, maar ik heb er wel een aantal minder. Bovendien kan ik nu met een gerust hart mijn moeder bezoeken. Uiteindelijk is dat toch het enige wat we allemaal willen?