“Mijn ouders wilden geen opa en oma worden”    

Ze bestáán: ouders die het maar niks vinden om oma en opa te worden. Schrijfster en columniste Phaedra Werkhoven, moeder van vier, ondervond het aan den lijve. Toen ze twintig jaar geleden zwanger was van haar eerste kind, belde ze naar huis. “Ik moet je iets vertellen, mam”. De onmiddellijke reactie was: “Je gaat me toch niet ongelukkig maken, hè?’

Phaedra’s ouders zijn inmiddels al enkele jaren overleden. Maar het raakt haar nog steeds als ze erover praat. “Toen mijn zoon eenmaal was geboren, ontdooiden ze wat maar er was er wel al iets beschadigd in onze relatie. Bovendien peinsden ze er niet over om een dagje in de week op te passen. Ik vond dat moeilijk te begrijpen. Mijn moeder had geen baan en was nog geen vijftig. Ze had mijn zus en mij met veel liefde grootgebracht.”

Jong moeder geworden

Phaedra was 25 toen ze zwanger was van haar eerste kind. “Ik was aan het afstuderen en woonde in een studentenhuis. In dat milieu is op die leeftijd moeder worden jong. M’n vriendinnen waren enthousiast. Maar m’n ouders en zus vonden het maar niks”. Hoe pijnlijk het ook was, Phaedra kan de reactie wel verklaren. “Mijn moeder had zelf ook best jong kinderen gekregen. Ze had niet gestudeerd, geen carrière. En dat gunde ze mij zo. Ze wilde dat ik eerst m’n schaapjes op het droge had, een baan, een huis. Ook was ze in gevecht met het ouder worden. Dan is oma worden een confrontatie.”

“Toen onze zoon eenmaal was geboren, ontdooiden ze wat”

Echte opa-dingen doen

Haar vader draaide wel snel bij. “Die heeft echt een band met de oudste opgebouwd. Hij deed allerlei opa-dingen, zoals wandelen en cadeautjes geven. Hij was ook dol op ons tweede kind, dat twee jaar later kwam. Mijn moeder vond het inmiddels wel oké. Ze had gezien dat we het goed deden.” Het noodlot sloeg echter toe: opa overleed plotseling toen zijn tweede kleinkind één jaar was. “En toen was het voor mijn moeder ook over. Ze wilde niet meer. Mijn moeder werd ernstig ziek en wilde zich niet laten behandelen. Mijn derde zwangerschap heeft ze nog wel meegemaakt, daar werd ze niet warm of koud van. “Er komt een leven, er gaat een leven”, zei ze alleen maar. Tweeëneenhalf jaar na mijn vader is ze overleden.”

Een superlieve moeder

fotografie: Elmar Krop voor fabulous mama

Verbitterd is Phaedra geenszins. “Zij wilde voor mij een leven dat ze zelf niet had gehad. Ik voldeed dus niet aan haar verwachtingen. In mijn jeugd is ze altijd een superlieve moeder geweest. Ik vertel mijn kinderen ook vooral leuke dingen over hun oma. De oudsten weten nog dat ze erg ziek was. Maar ook dat oma altijd lekkere koekjes voor ze had.”

Het is waarschijnlijk nog ver weg met een oudste zoon van 19, alhoewel…je weet maar nooit. Voor Phaedra is één ding duidelijk: “Mij lijkt het heel leuk om oma te worden. En ik zou het een eer vinden om een dag op m’n kleinkind te mogen passen!”

Phaedra Werkhoven houdt zich als journalist, schrijver, columnist en presentator vooral bezig met onderwerpen over opvoeding en kinderen.

Herkent u zich in dit verhaal? Wilde u ook helemaal geen grootouder worden toen u het bericht van uw zoon of dochter hoorde? En hoe is dat nu? Neem contact met ons op via redactie@opanoma.nl als u hier voor de website met ons over zou willen praten.