In zijn column schrijft Opa Koe regelmatig over de alledaagse dingen die hij met zijn kleinzoon Demy meemaakt. Deze week: Mijn linkerarm
We hebben een kampioen. Eén van geringe lengte maar wel van groot formaat.Een onverschrokken uitdager die iedereen vreest, en waarvoor elke man van enig kaliber zich liever schuil houdt en terug in zijn schulp kruipt.
Wanneer hij zijn oog op je laat vallen om zijn krachten met die van jou te meten, nou, hoed je dan! Het is niet plezierig af te moeten gaan voor het alom aanwezige vrouwvolk. Het is vernederend in hem je meerdere te moeten erkennen. Sinds hem is duidelijk geworden dat met armworstelen respect kan worden afgedwongen, is hij onstuitbaar. Tegenstand duldt hij niet en met het door hem opgestelde reglement is verliezen voor hem onmogelijk.
Niet altijd winnaar
Natuurlijk zal hij niet de eeuwige winnaar kunnen blijven en in de roes van onverslaanbaar kunnen blijven verkeren. Er komen momenten te over dat hij in anderen zijn meerdere moet erkennen. En dat hij zich moet neerleggen bij besluiten die zijn genomen met inachtneming van reglementen die niet door hem zijn opgesteld.
Is het nu al tijd om hem te laten merken dat niet iedere krachtmeting automatisch leidt naar een overwinning? Even kwam het in me op.
“Zijn naam werd gescandeerd en hij groeide boven zichzelf uit toen hij uitdagend op me toe kwam.”
De spieren werden gerekt en gestrekt. Demy had er al wat matpartijen opzitten dus behoefde wat verzorging van de mannen aan de zijlijn, die eerder al met afhangend hoofd de arena hadden verlaten. Zijn naam werd gescandeerd en hij groeide boven zichzelf uit toen hij uitdagend op me toe kwam. Niets was over van het jongetje dat met zijn handje in die van mij onze wereld verkende. Strijdlustig en uit op zijn zoveelste overwinning van de dag plantte hij zijn arm op het kussen van de bank. Mijn linkerarm koos positie en daar was Demy toch even door van zijn (voet)stuk gebracht!
Te verslaan?
Natuurlijk was Opa Koe ook te verslaan. Maar waarom zat ineens zijn arm zo raar aan zijn lijf en kon hij niet gewoon de hand die hij tegen het kussen zou gaan drukken vastnemen om mij in luttele seconden uit mijn lijden te verlossen? Quasi verbaasd bood ik hem mijn rechterarm aan. In zijn ogen zag ik de opluchting toen hij die na enige tegenstand wist neer te drukken.
Wanneer zullen we het weer tegen elkaar opnemen? En wanneer zal hij in mij nog zijn meerdere moeten erkennen? Of zal ik uit een verloren wedstrijd tegen onze kleinzoon lering moeten trekken en hem de overwinning laten…
Hans Peter van Rietschoten (Opa Koe) is columnist op Opa ‘n oma, maar bovenal opa van Demy. Zijn enige kleinzoon is inmiddels 4 jaar oud en hij geniet van het oprgoeien van Demy. Op Opa ‘n oma beschrijft hij de grote avonturen en kleine belevenissen die hij met Demy meemaakt.
Hans Peter is auteur van het boek ‘De geboorte van een opa’; een bundeling van zijn columns en verhalen over de alledaagse dingen die hij met zijn kleinzoon meemaakt. Meer weten of het boek bestellen? Bezoek de website van de uitgever>>
Ben jij ook een trotse grootouder en wil je op de hoogte blijven?
Meld je aan voor de gratis nieuwsbrief
Bedankt voor de aanmelding
Er ging iets fout. Probeer het nogmaals
Comments are closed.