In zijn column schrijft Opa Koe regelmatig over de alledaagse dingen die hij met zijn kleinzoon Demy meemaakt. Opa Koe is 48 jaar oud en heeft epilepsie. Deze keer: Leeg.
In gedachten zie ik het al voor me. Zijn moeder heeft het hem al verteld en nu hoort hij het nogmaals uit de mond van zijn oma. Toch stuift hij met al zijn enthousiasme de deur door. Tegen beter weten in met zijn armen gespreid om opa de knuffel te geven die hij thuis al in gedachten had.
Gelukkig knuffelt hij me nog. Met de tijd zal het afnemen en plaats gaan maken voor een ferme handdruk of een klap op mijn schouder. Nu spreidt hij zijn armen nog wijd en hoopt me in mijn vertrouwde hoekje op de bank bij het raam te zien zitten, ogenschijnlijk slapend of weggedoken achter een boek.
Zijn heldere stemgeluid lijkt opa niet te kunnen wekken. Het is de plof op de bank die hem laat ontwaken of waardoor zijn gezicht achter het boek tevoorschijn komt. Zijn hoop vervliegt als hij de lege plek ziet. Even voelt hij of opa’s warmte achterbleef maar de zitting in het hoekje van de bank is koud. Hij is onthutst, verbaasd omdat bevestigd wordt wat zijn moeder vertelde en wat zijn oma hem nogmaals op het hart had gedrukt.
Genoegen met een lege plek
In plaats van opa op de bank te vinden moet hij genoegen nemen met een lege plek. De hond heeft post gevat op de vloer, voor de hoek van de bank waar opa graag zit. Hij kijkt even meewarig op als Demy zijn hand uitsteekt, kennelijk in de hoop opa tóch te vinden. Alsof hij zich even onzichtbaar maakte maar niet onvindbaar voor hem.
“Gelukkig knuffelt hij me nog”
Even nog kijkt hij om zich heen. Scant de omgeving met nauwkeurige blik. Zijn blik blijft even hangen op de tuin, eigenlijk tegen beter weten in. Immers, zou Opa Koe tuinklussen gaan doen zonder hém? Weliswaar had hij zijn komst pas kortgeleden aangekondigd, maar toch. Opa zou alles uit zijn handen hebben laten vallen om uiteindelijk met hém de klus te klaren.
Toch nog hoop
Even nog meent hij beweging te zien vlakbij de schuur maar het is slechts de buurman die wat achterin de poort rommelt. Natuurlijk was het hem verteld dat opa niet op hem zou zitten te wachten. Uiteraard had hij gehoord wat zijn moeder en oma tegen hem hadden gezegd maar net als de hond hield hij hoop.
Opa zijn plekje op de hoek van de bank zou leeg blijven. Een mooi ingekleurde kleurplaat hangt boven mijn ziekenhuisbed en maakt de kamer een beetje vrolijker.
Hans Peter van Rietschoten (Opa Koe) is columnist op Opa ‘n oma, maar bovenal opa van Demy. Zijn enige kleinzoon is inmiddels 4 jaar oud en hij geniet van het oprgoeien van Demy. Dat opa weleens “pijn in zijn hoofd heeft” mag de pret niet drukken maar brengt wel de nodige kopzorgen met zich mee. Op Opa ‘n oma beschrijft hij de grote avonturen en kleine belevenissen die hij met Demy meemaakt.
Hans Peter is auteur van het boek ‘De geboorte van een opa’; een bundeling van zijn columns en verhalen over de alledaagse dingen die hij met zijn kleinzoon meemaakt. Meer weten of het boek bestellen? Bezoek de website van de uitgever>>
Lees hier alle columns van Opa Koe
Ben jij ook een trotse grootouder en wil je op de hoogte blijven?
Meld je aan voor de gratis nieuwsbrief
Bedankt voor de aanmelding
Er ging iets fout. Probeer het nogmaals
Comments are closed.