Oma, ik mis je zo   

Op ons bevriende website www.mamaschrijft.nl lazen we dit mooie verhaal. Marissa haar dochter werd vier jaar. Een fijne dag vol taart en cadeautjes eindigt in dikke tranen, omdat oma er niet meer bij was.

Ze is jarig. Mijn meisje is vier jaar geworden. Zo lang naar uitgekeken en dan eindelijk is het zo ver. Ze was al een poosje vier. Niet echt natuurlijk, maar al wel zo groot, en zo verstandig. Dat ook. Ze is heel erg jarig. Met oh’s en ah’s, handje voor haar mond, vol verwondering over al het moois. ‘Is dat allemaal voor mij?’

Een kleine diva in haar pyjama

‘Ik hou zó van roze mam’, zegt ze glunderend. Ja meidje, ik weet het. Je houdt net zoveel van roze als van snoepjes. Van jurkjes met roezels, prinsessen in mooie jurken, nagellak, schoenen met hakjes, taart en slagroom, knuffels, tekenen, verkleden en tutten. Je lievelings. Jouw wereld is nog een grote vriendelijke roze wolk met alleen klein kinderverdriet. Waar overigens wel hartstochtelijk om wordt gehuild. Een geschaafde knie, je mooiste sokken die in de was zitten. Dat soort. En toch…

Je bent al de hele dag vier en ik breng je naar bed.  Je houdt me vast zoals jij alleen dat kan, en dan komen de tranen. ‘Ik mis oma zo’, huilt mijn kleine meisje. ‘Oma werd ziek en ging dood, en nu komt ze nooit meer terug.’ Hele, hele dikke tranen.

En daar schuurt haar kleine meisjes verdriet heel rauw langs dat van mij

Heel echt en heel puur. En daar komen ook mijn tranen. Mijn kindtranen. Ik huil om mijn moeder, die inderdaad ziek was en nu heel erg dood. Mijn moeder die niet op de vierde verjaardag van haar jongste kleindochter was om roze taart te eten en te dansen op Woezel en Pip.

Op zoek naar een leuk (schoen)cadeautje voor je kleinkind?

Samen in haar prinsessenbed hebben we verdriet om hetzelfde gemis. Het missen. Om dat wat ooit was en nu nooit meer. En ik kan alleen maar denken; kind wat ben je al wijs, en zo groot.

Je bent echt al heel erg vier…