Op een zonnige dag in Utrecht ontmoet ik Joke (oma), Christine (moeder) en Faye (kleindochter). Ik ben nieuwsgierig naar de manier waarop zij naar dit komende avontuur toeleven. Ik verwacht tranen, emotionele momenten en een zenuwachtige oma die er tegenop ziet. Terwijl opa, vader en kleinzoon Noah druk zijn in en om het mooie huis, luister ik in de tuin aandachtig naar hun verhaal.
Hoe vaak zie je Faye en Noah?
Ik pas al sinds de geboorte van Faye iedere donderdag op. Dat is nu 15 jaar. De donderdagen werken mijn dochter en haar man; dan kom ik in hun huis zorgen. Nu er ook kleinkinderen van mijn zoon zijn, komen zij ook de donderdagen hierheen en eten we met zijn allen. Dan kook ik en hebben de ouders daar geen zorg over.
Voed je die donderdagen ook op, of blijf je alleen oma?
Als de ouders er niet zijn, voed ik wel op. Maar dat is meer vanuit een gevoel van verantwoordelijkheid. Jij bent er voor ze op die dagen. Als de ouders weer thuis zijn, ben ik weer alleen oma en kan ik het opvoeden helemaal loslaten. Dat gaat heel makkelijk.
Wat maakt dat je je echt oma voelt?
Ik was bij de geboorte van de eerste aanwezig en sindsdien bèn ik oma. Je kind krijgt een kind en dus ben je oma. Voor altijd. Punt. We hebben allemaal gedurende al die jaren dat ik er iedere donderdag ben geweest, wel een warme band opgebouwd. Als we elkaar even niet zien, maken de kleinkinderen daar wel een opmerking over (lachend): ‘Ik heb je al zolang niet gezien!’ Ja, dan vóel je je wel echt oma! En ook door echte oma-dingen te doen: ach, toe maar, mama is er toch niet. Dat extra verwennen en dingetjes die van mij dan nog wel even mogen.
“Dat extra verwennen en dingen toelaten die van mama niet meer zouden mogen, geeft me het oma-gevoel.”
Wat is een favoriete herinnering?
Ik zie Faye, toen 3, nog voor me, huppelend door de bloemetjes van het plantsoen. Ik genoot ervan hoe zij zo onbezorgd van het leven genoot. Konden wij ook nog maar zo zijn.
En wat is een favoriete herinnering van kleindochter Faye?
Op donderdag met oma en een vriendin thuis soesjes bakken voor het kerstdiner op school. Dat was extra gezellig. En toen ik in de speeltuin echt heel hard op mijn knieën gevallen was, werd ik op opa’s schouders naar huis gedragen. Ik had zoveel pijn.
Ik vraag Faye, nu inmiddels bijna vijftien, of zij een generatiekloof ervaart tussen haar en oma. Of misschien juist de afwezigheid ervan.
Ik ben wel de wandelende helpdesk voor opa en oma, haha. Maar ik vind het wel hip dat oma spelletjes op de iPad speelt en opa Netflixt op een tablet. Dat is wel grappig.
Wat was jullie eerste reactie toen jullie hoorden van de emigratie naar Zweden?
Mijn man reageerde eerst wat nors. Toen hij aan het idee gewend was, is hij meteen gaan uitzoeken wat voor stad Stockholm is en wat voor leuks er te doen is.
Het eerste waar ik aan dacht, was: ‘Ze hebben geen baan! Hoe moet dat dan?’ Dus eigenlijk heel praktisch. Maar ik ken mijn dochter goed. Ik weet dat ze altijd alles in de puntjes regelt, dus dat zou wel goed komen. Omdat zij er 100% vertrouwen in heeft, is het voor mij makkelijk dat ook te hebben.
(Christine vult nuchter aan:) En als het niet lukt, komen we gewoon terug!
Het was natuurlijk ook even slikken, maar ik voelde het al toen ze na een jaar Londen terugkwamen. Christine zei dat ze hier (in Nederland, red.) niet zou blijven zitten! Het was een kwestie van tijd. En ik begrijp het wel hoor. Wij wilden ook voor langere tijd naar het buitenland toen de kinderen klein waren. We zijn zelfs op huizenjacht gegaan in Portugal. Haar dochter reageert verbaasd: ‘Ja?? Dat wist ik niet!’
Zou het verschil voor je maken als ze echt heel ver, bijvoorbeeld naar Australië, zouden gaan?
Nee, weg is weg. Het scheelt wel dat het korter vliegen is. We hebben nu al geboekt voor september! Dan zitten ze er zo’n drie maanden. (Faye vult aan:) Dan kan ik jullie de plekken laten zien die we al hebben ontdekt!
“Omdat de band al is opgebouwd, denk ik dat de relatie met mijn kleinkinderen niet zal veranderen.”
Je vertelt over jullie warme band en dat de kleinkinderen je missen als er een week tussen zit. Nu zullen er langere periodes zijn dat jullie elkaar niet zien. Welke veranderingen verwacht je in de relatie met je kleinkinderen? En waarvan hoop je dat het echt niet zal veranderen?
De wereld is klein geworden. We hebben een familie-whatsapp-groep. Foto’s worden veel heen en weer gestuurd om bij elkaar betrokken te blijven. Je beleeft veel meer met elkaar en ziet meer van elkaar. Dus dat zal veel gebruikt blijven worden, is het plan. De kleinkinderen zijn wat groter, dus die zoeken ook zelf contact. (Al pratende ontstaat het volgende idee:) Leuk is om de donderdagen als vast moment te kiezen om met elkaar te Facetimen of Skypen. Ik blijf toch op de andere kleinkinderen passen en dan kunnen zij net als vanouds meepraten aan de eettafel. Alleen nu via een scherm. Omdat zij nog erg jong zijn, anderhalf en vijf, zal de band tussen de neven en nichten wel veranderen. Die kleintjes vergeten elkaar als je niet regelmatig contact houdt. Maar ik hoop dat ons dat niet gebeurt. Ik denk omdat de band al is opgebouwd, dat die niet zal veranderen, ook dankzij regelmatig contact te onderhouden. Dat heb ik me voorgenomen. Ik wil weten wat er speelt. Je moet er nu alleen meer je best voor doen. (Christine en Faye vallen bij en het blijkt dat ze allemaal hun best hiervoor willen doen en er ook allemaal vertrouwen in hebben dat dat gaat lukken. Faye zegt de donderdagen wel te zullen gaan missen. Zeker in het begin, wanneer je nog geen vrienden hebt.)
Heb je nog tips voor andere grootouders die met hetzelfde te maken krijgen?
Alles kan veranderen, altijd. Je moet je dromen kunnen najagen en al loopt het anders, dan heb je het wel gedaan! Dus DOEN! Het boeit niet wat anderen ervan vinden, ook wij als ouders niet. Het oordelen moet je loslaten. Het is hun leven en onze argumenten tellen niet. Het gaat erom dat je als mens je dromen moet proberen waar te maken en dat proberen telt, of het nou lukt of niet.
Drie generaties met alle drie hetzelfde gevoel over de komende emigratie van het jonge gezin naar Stockholm: ‘Het komt wel goed!’ We wensen hen veel geluk en positieve ervaringen toe.
Ben jij ook een trotse grootouder en wil je op de hoogte blijven?
Meld je aan voor de gratis nieuwsbrief
Bedankt voor de aanmelding
Er ging iets fout. Probeer het nogmaals
Comments are closed.