Foto’s kijken    

In haar columns schrijft Pamela Stark over haar belevenissen met haar kleindochter Emma. Deze keer: Foto’s kijken

Hoewel Emma zelf een smartphone heeft, pikt ze altijd die van mij. Nieuwer, betere foto’s, meer mogelijkheden, geloof ik. Ik heb er niet zoveel verstand van. Maar regelmatig leer ik bij. Laatst had ze iets gedownload waarmee je kon filmen in slow motion. Heel grappig om mijn kat op die manier te zien. Nu heeft ze weer iets nieuws. Eén of ander programmaatje waarmee je hele rare selfies kunt maken. Ze is er druk mee in de weer en heeft de grootste lol.

“Oma, even samen op de foto…” En ja hoor, wéér ben ik vereeuwigd. Niet bepaald op mijn voordeligst, maar als egel of als muis. Met dit programma kunnen er zelfs regenbogen uit je mond komen als je lacht. Of nog vreemdere dingen.

“Hier lijk ik sprekend op jou,” zegt ze en duwt het venstertje onder mijn neus. “Valt wel mee toch?” vraag ik, kippig. “Ma, zet je bril eens op. Ze heeft jullie gezichten gemixt,” verklaart mijn dochter.

En zo gaat het even door. Tot Emma opeens vraagt: “Heb jij eigenlijk foto’s van vroeger?” Natuurlijk heb ik die. Ik haal een paar albums van boven, met foto’s van haar moeder toen die klein was. Emma kan het bijna niet geloven: “Is dat máma?”

“Jazeker, en dit was ik.”
“Oooo, jij was toen heel anders. Best mooi eigenlijk. Niet dat je nu lelijk bent hoor.” Emma geeft me een pakkerd, maar ik vat de boodschap. Tja, ouder worden heeft minder leuke kanten.

“Heb je ook foto’s van nóg vroeger? Van jouw vader en moeder?” Ja, die heb ik. Onder uit de kast haal ik een doos tevoorschijn met beduimelde plaatjes. Mijn pa en ma, apart als jongetje en meisje. De trouwfoto van hen beiden. Emma vindt het geweldig en wil meer. “Hoe waren jouw vader en moeder toen jij elf was?”

Een album van mij als meisje. Ik vind een foto van die leeftijd, arm in arm met mijn moeder, een stralende jonge vrouw. Pagina’s verderop mijn moeder met een pruik op. De laatste foto, ooit van haar genomen. 52 jaar.

Nóg een album, van een jaar of vijfentwintig geleden. Een foto van mijn vader op zijn verjaardag. Zestig kaarsjes op de taart blaast hij uit. Even blijf ik er mijmerend naar kijken Niet veel later blies hij zijn laatste adem uit, denk ik. Zelf ben ik ook pas zestig geworden. Confronterend is dat.

Ook mijn poëziealbum wil Emma zien. Gefascineerd kijkt ze naar de plaatjes. “Mag ik er ook in schrijven?” Natuurlijk mag dat.

Vóór Emma naar huis gaat, doet ze een paar ingewikkelde dingen met mijn smartphone. “Ik haal het programma er weer af hoor oma. Anders krijg jij allemaal appjes waar je toch niks van snapt.” En dat is zo. Iedere keer die bliepjes waar ik kierewiet van word.

’s Avonds aan tafel vertel ik mijn zoons wat Emma van mij vond, vroeger. ‘Jij mooi en slank?’ vraagt de jongste (24) pestkop, ‘Wanneer was dát?’ Rótjong! Ik geef hem een draai om zijn oren.