In zijn column schrijft Opa Rob over de ervaringen met zijn kleindochter Lara. Deze keer: Blauw.
Heb je wel eens een blauwe sinaasappel gezien? Een blauwe poes, Kermit de kikker of buschauffer? Lara wel. Ze is net twee jaar oud en probeert alle kleuren te benoemen. Of beter gezegd, één kleur: blauw. Werkelijk alles is volgens haar blauw. Haar corrigeren met rood, geel of groen heeft geen zin. “Die is bláuw” blijft vooralsnog het antwoord.
Zelfs de buschauffeur die lachend zegt dat hij toch echt niet beschonken is – “Dat mag niet van mijn baas” – loopt er één: een blauwtje. Lara wijst naar het grijze uniform van de man en zegt gedecideerd: “Blauw!”
“Maar van de Blauwe Knoop ben je niet”, zeg ik met een knipoog tegen de chauffeur. Ik herken hem van een derde helft op de voetbalclub. “Je zou er bijna rood van worden”, antwoordt de man lachend. Aan de meligheid wordt een einde gemaakt zodra hij op het gaspedaal trapt, op weg naar de volgende halte.
Het blauwe openbaar vervoer
Lara vermaakt zich altijd geweldig in het openbaar vervoer. Het zijn de spaarzame keren dat er geen familieauto beschikbaar is. De voorkeur voor openbaar vervoer is ergens wel logisch: niet in een knellend kinderstoeltje zitten op de achterbank, maar lekker vrije ruimte hebben.
En de mensen natuurlijk. Allemaal erg vriendelijke mensen die haar zo mooi vinden met haar blonde lokken en – jawel, echt – haar helblauwe ogen. Terwijl ik haar goed vasthoud als we optrekken voor het stoplicht, bedenk ik me dat het eigenlijk best wel overzichtelijk zou zijn, alleen maar blauwe verkeerslichten.
Eén keer groen, maar toch liever blauw
Eenmaal thuis spelen we wat bij het zwambadje. “Groen”, probeer ik, wijzend naar de zojuist bij de Blokker gekochte opblaaskrokodil. Verdomd antwoordt Lara: “Groen”. Tot op de dag van vandaag is dat nog steeds de enige keer, maar toch!
’s Avonds ga ik toch maar eens Googelen op ‘kinderen-kleurgevoel-ontwikkelen’. Ik kan als stief-opa helaas niet afgaan op vergelijkingsmateriaal uit mijn eigen kinderverleden. De zoektocht levert interessante informatie op.
We spelen wat bij het zwambadje. “Groen”, probeer ik, wijzend naar de zojuist bij de Blokker gekochte opblaaskrokodil. Verdomd antwoordt Lara: “Groen”.
Kinderen en kleur
Volgens internet zijn sommige kinderen heel snel in het onderscheiden van kleuren. Zij kunnen dit al op hun tweede volledig correct zeggen. Bij de meeste kinderen gaat het vanaf 2 jaar kleur voor kleur, maar als het op hun derde nog steeds moeizaam gaat, hoef je je helemaal geen zorgen te maken, lees ik.
De één is immers sneller dan de ander. Bovendien kan het ene kind voorkeur voor kleur hebben het andere kind niet. Ik wil weten of kleurvoorkeur misschien genetisch bepaald is. Zorgt blauw bloed misschien voor een andere kleurvoorkeur? Of stel dat Van Gogh of Mondriaan kinderen hadden, zouden die dan een voorkeur voor een specifieke kleur hebben gehad? Dat soort dingen vraag ik mij af.
Kleur bepalend voor karakter?
Een antwoord erop is niet te vinden. Wat ik wel tegenkom, is dat de kans dat een kind van de kleur groen gaat houden groter is als ze opgroeit bij natuurliefhebbers. Wie meer gaat voor een snelle Ferrari, heeft een grotere kans op rood-liefhebbend nageslacht.
Alle kleuren hebben zo hun eigen betekenis. Rood voor kracht, ambitie, hartstocht. Groen voor vrede, kalmte. Paars? Creativiteit, wijsheid en grijs voor balans en kalmte. Blauw wordt ten slotte geassocieerd met rust, trouw, eerlijkheid en harmonie.
Is Lara ‘een blauwe’? Ik zie alle kleuren van de regenboog wel terug in die kleine meid. Soms is ze lekker paars bezig, dan weer roze. Maar op opa-dagen is ze zelden grijs en lang niet altijd blauw…
Sinds Lara Fay in 2014 in het leven van Opa Rob (1959) stapte, staat dat ‘op zijn kop’. Hij legt zijn belevenissen met de kleine vast in een dagboek, “voor als ze later groot is.” Opa ’n Oma leest zo nu en dan mee.
Dat de dingen die Lara Fay meemaakt door Opa Rob aan het papier worden toevertrouwd, is geen toeval: opa verdient de kost als tekstschrijver (www.hoegenteksten.com). Als freelancer zijn eigen agenda beherend, wordt hij regelmatig opgetrommeld als oppas-opa. “En maken we samen veel mee. Geweldig!”
Lees hier alle bijdragen van Rob
Ben jij ook een trotse grootouder en wil je op de hoogte blijven?
Meld je aan voor de gratis nieuwsbrief
Bedankt voor de aanmelding
Er ging iets fout. Probeer het nogmaals
Comments are closed.